Εγώ δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι.
Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι.
Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου ήθελε να είμαι.
Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν.
Εγώ είμαι αυτός που είμαι.

Ήταν πριν πέντε χρόνια περίπου όταν ένας φίλος μου, μου δώρισε ένα βιβλίο, λέγοντάς μου ότι διαβάζοντάς το θα άλλαζα εντελώς τον τρόπο που σκέφτομαι και  αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, μα πάνω απ’ όλα, τον τρόπο που βλέπω τον εαυτό μου.

Γυρίζοντας στο σπίτι, παράτησα το βιβλίο στη βιβλιοθήκη και συνέχισα την καθημερινότητά  μου, αγνοώντας τα λόγια του φίλου μου…

Ήταν μια Κυριακή απόγευμα, μετά από πάρα πολύ καιρό, που αποφάσισα να ξεθάψω το βιβλίο και φτιάχνοντας ένα ζεστό κακάο ξεκίνησα να βυθίζομαι στις σελίδες του και στις σκέψεις μου… Στην ενδέκατη κιόλας σελίδα συνάντησα αυτές τις πέντε σειρές που σας ανέφερα πιο πάνω και ήταν η στιγμή που ήρθαν τα πάνω κάτω σε όλα αυτά που πίστευα για τον εαυτό μου…

Ξαφνικά, βρέθηκα να αναρωτιέμαι αν όλα αυτά ισχύουν και για μένα… Τελικά διαπίστωσα ότι σε έναν μεγάλο βαθμό ισχύουν και για μένα, και πιθανόν και για ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του έρημου τούτου κόσμου, και εκεί ήταν που πήρα μία μεγάλη ανάσα, συνειδητοποιώντας ότι τόση ώρα δεν ανέπνεα, και βάλθηκα να αναλύσω αυτές τις πέντε αράδες που γκρέμισαν  τον υπέροχο κόσμο που ζούσα μέχρι τότε.

Πρώτη σειρά: «Εγώ δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι» … τώρα μάλιστα… δηλαδή ποιος είμαι; Ας ξεκινήσω με αυτά που δεν είμαι… Δεν είμαι  στρατιωτικός ( κάτι που ήθελα πάντα), δεν είμαι συγγραφέας ή αρχαιολόγος ( κάτι που επίσης ήθελα πάντα!), δεν είμαι πλούσια και δεν έχω καταφέρει να γίνω ένας κατ’ επάγγελμα ταξιδευτής για να γνωρίσω τον κόσμο όπως εγώ θα ήθελα να τον γνωρίσω. Μάλλον αρχίζω να καταλαβαίνω την πρώτη αυτή γραμμούλα που με τάραξε τόσο πολύ και αρχίζω να ηρεμώ και να λέω στον εαυτό μου ότι : «δεν είσαι τρελή»…

Δεύτερη σειρά: « Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι»… για να δούμε… εύκολο μου φαίνετε. Δεν είμαι υπομονετική με τους άλλους, δεν είμαι αρκετά ανεκτική και σίγουρα δεν με λες και αρκετά ψύχραιμη όταν πρόκειται να αντιμετωπίσω ένα πρόβλημα που θα προκύψει από το πουθενά (μα να μην ειδοποιούν ούτε μία φορά…). Συμπέρασμα: επώδυνο αλλά πραγματικό, δεν είμαι όλα όσα θα έπρεπε να είμαι για να θεωρήσω τον εαυτό μου τόσο ολοκληρωτικά τέλειο όπως θα ήθελα να πιστεύω… Σύγχυση…

Τρίτη σειρά: «Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου ήθελε να είμαι»… Τα λόγια είναι περιττά… δεν είμαι γιατρός, δικηγόρος, αστροφυσικός, αστροναύτης, εκατομμυριούχος ,δισεκατομμυριούχος (ακόμα καλύτερα), πυρηνικός φυσικός, μοντέλο διεθνώς αναγνωρισμένο, ηθοποιός που θα έχει βραβευτεί τουλάχιστον δις με Oscar και η λίστα δεν έχει τελειωμό… νομίζω ότι έγινα κατανοητή.

Τέταρτη σειρά: «Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν». Είναι φυσικό. Μεγαλώνοντας έχασα  το μόνιμα ζωγραφισμένο μου χαμόγελο, έχασα την πίστη μου στους ανθρώπους, έχασα την δυνατότητα να χαίρομαι με τα πιο απλά πράγματα και το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά τα συνειδητοποίησα όταν διάβασα αυτές τις γραμμές…

Πέμπτη σειρά: « Εγώ είμαι αυτός που είμαι»… Τελικά ποιος όμως; Είμαι αυτός που όσο πέρναγαν τα χρόνια, ωρίμαζε σαν άνθρωπος που θα είναι μέρος μίας πραγματικά ακατανόητης κοινωνίας, με τρελές απαιτήσεις, πολλές υποχρεώσεις και λίγα δικαιώματα. Είμαι ο άνθρωπος που ωρίμασε σαν προσωπικότητα και πλέον έχει τη δύναμη να λέει αυτό που σκέφτεται και αυτό που πιστεύει, αυτός που έχει τη δύναμη να παλεύει για τον εαυτό του αλλά και για κάποιον που δεν είναι σε θέση να παλέψει.

Συνειδητοποίησα  ότι αυτές οι πέντε γραμμούλες δεν πρέπει να με φοβίζουν αλλά ούτε και να ακυρώνουν τον μέχρι τώρα τρόπο σκέψης μου, μα να με γεμίζουν υπερηφάνεια που κατάφερα και μεγάλωσα συναισθηματικά και όχι μόνο ηλικιακά και που μπόρεσα να καταλάβω ότι μαθαίνοντας τον εαυτό μου και αποδέχοντας τον  βρέθηκα στην εξαιρετικά ευχάριστη θέση να αποδέχομαι και τους γύρω μου. Έκανα ειρήνη με τον εαυτό μου και τελικά διαπίστωσα ότι όχι μόνο τέλεια δεν ήμουν αλλά δεν ήμουν και στη σωστή θέση να  κρίνω τους άλλους.

Είναι φυσικό ότι αυτές οι γραμμούλες χαίρουν διαφορετικής ερμηνείας για τον κάθε έναν από εμάς, ανάλογα με την οπτική γωνία που θα το δει. Η δική μου ερμηνεία ίσως είναι και αυτή που με βολεύει περισσότερο για να δικαιολογήσει τις ανασφάλειες που είχα κατά τη διάρκεια της μέχρι τώρα ζωής μου, αλλά δεν παύει  να είναι και μία ερμηνεία που μου δίνει γαλήνη και που με καθησυχάζει ,γεγονός που με βοηθάει να συνεχίσω να εξελίσσομαι κάνοντας λάθη, αποδέχοντας   τα, μαθαίνοντας από αυτά και  δίνοντας πάντα δεύτερες ευκαιρίες στον εαυτό μου αλλά και στους γύρω μου.

Το σημαντικότερο; Πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε να είμαστε αυτό που δεν είμαστε και να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε. Δύσκολο πολύ, αλλά αξίζει να προσπαθήσουμε…

http://82mag.gr/%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9/